HUYUN KURUSUN SEDA!

İş yaşantısından dolayı dışarıdan bakılınca bana az biraz huysuz,çabuk sinirlenebilen ama anında siniri geçen,buna bağlı olarak da biraz (kaba kaçabilir ama kusura bakmayın:) ) çirkef bir kişi olarak tanınabilirm hatta şirkettekiler ''kızım ne huysuzsun sen'' der der dururlar ama dönüpde kendilerine bakmak akıllarından bile geçmez dışarıda da beni böyle sanıyorlar varsın öyle düşünsünler bu şekilde zor dediklerimi yaptırıyorum o zaman hiç yaptıramam sanırım:)

Ama aslında hiç de öyle bir yapıya sahip değilimdir özel yaşantımda gülümsemeyi çok severim mesela,çok kırılganımdır,kolay kolay huysuzluk yapmam,etrafımda ki insanlara uyum sağlamaya çalışırım elimden geldiğince,sakinliğimi korurum,kolay kızmam herşeye ama kızdığımda da çok söylenirim bağırırım,çağırırım en son söylenebilecek birşeyi ilk başta söyleyebiliyorum damarıma basıldığında,haksızılıklara kesinlikle tahammül edemiyorum bunlara bazen kendi yöntemlerimle karşıda çıkıyorum.Birşeye kırıldığımda ise hemen susarım,içime dönerim,cevap vermem kimseye beni anlamalarını beklerim,beklerim.İşte bu içe dönüş ve bekleyiş öyle bir sıkıntıya sokar ki beni konuşamadığım içinde iyicene içim köpürür durur,dayanılmaz bir hal alır ama yine de öyle bir inat,öyle bir sabır belirir ki o an bende olanlara daha doğrusu olmayanlara karşı kayıtsızlığımı koruyabiliyorum bunu nasıl yapıyorum bilmiyorum ama oluyor işte...Keşke sinirlenince böyle sessiz,böyle kayıtsız kalsam da, kırılıdığım zamana bağırıp,çağırsam içimi döksem dediğim zamanlar çok oluyor tıpkı şimdi ki gibi...

Karşımda ki insanlara elimden geldiğince cana yakın ve güler yüzlü davranmaya çalışıyorum,birsey için ısrar etmek,''ille de olsun'' diye tutturmak hiç adetim olmadı şimdiye kadar olmasını da istemem,elimden geldiğince anlayışlı olmak için de çok çabalıyorum,sabrediyorum,bekliyorum..Ama bazen bu anlayışın,bu sabretmenın,bu samimi davranışlarımın beni karşı tarafın gözünde değersiz kıldığını ,yanlış anlaşıldığımı ,ya da suistimal edilidiğini görüyorum,hissediyorum işte o an çok üzülüyorum,kırılıyorum,içime dönüp susuyorum bunun da zararı bana dokunuyor çünkü her böyle oluşunda sessiz kalışlar daha çok sabır gerektiriyor ve bu da beni zorluyor ama yine de altından kalkabiliyorum..

Birkaç gündür bu şekilde hissettiğim ve kimse ile konuşmak istemedğim için yazmayı uygun buldum bakalım bu durum ne kadar devam edecek umarım çabuk geçer ve bende bu durumdan kurtulurum.Aksi takdirde krılınca susmak anlaşılmayı beklemek kadar can acıtıcı bir durum yok..