İMKANSIZIN ŞARKISI-HARUKİ MURAKAMİ

İmkansızın Şarkısı benim ikinci Murakami kitabım ve bunu da ilk okuduğum kitap kadar beğendiğimi belirtmek isterim canlarım..İmkansızın Şarkısı ilk okuduğum kitabına göre biraz daha yoğun bir erotizim içerse ve beni bazı kısımları rahatsız etse de yinede beğendim..

İmkansızın Şarkısı'nda kahramanımız Vatanebe'nin yakın arkadaşını trafik kazasında kaybedişine ve bunun akabinde arkadaşının sevgilisi ile yaşadıklarına,daha sonra üniversiteye başlaması ile birlikte hayatında ki değişikliklere tanık oluyoruz.Ama Vatanebe'nin hayatının merkezinde hep ölüm var sevdikleri hep birer birer kaybolmuşlar hayatından nitekim oda kitabın sonlarına doğru bunun çatışması içerisine giriyor ve ilk aşkına dönerek bu çatışmayı atlatıyor..

Fazla değinmek istemiyorum size bu kitaptan sadece yine altını çizdiğim bir kaç cümle sunmak istiyorum ki meraklanıp okumanız için..


ALTI ÇİZİLENLER:

''Sanki bedenim ikiye ayrılmış da birbiriyle kovalamaca oynuyor.İkisinin arasında kocaman bir sütun yükselmiş ve onlarda birbirlerini yakalamak için sürekli dönüyorlar o sütunun çevresinde.Her zaman birbaşka parçam var,söylenmesi gereken sözleri bilen,ama onu bir türlü ele geçiremiyorum...''(Sayfa:30)

''Ölüm yaşamın karşıtı olarak değil,parçası olarak vardır.''(Sayfa:35)

'' Bir kez sözcüklere döküldüğünde pek sıradan görünüyor,ama o zamanlar,sözcükler biçiminde değildi,bir boşluktu,yüreğimin ta derinliklerinde hissettiğim.Ölüm,kağıt bastırgacının içinde de vardı,tıpkı bilardo masasının üstünde sıralanmış dört tane kırmızı beyaz topun içinde olduğu gibi.O zamana kadar ölümü hep bağımsız,yaşamdan tümüyle ayrı bir varlık olarak kabul etmiştim.Başka bir deyişle: ''Bir  gün gelir ölüm biz ister istemez kollarına alır.Ama buna karşılık,o günden önce bize hiç dokunmaz.''Bu mantığımı her türlü sınamadan geçebilecek kadar doğru buluyordum.Yaşam bu yandaydı,ölüm öte yanda..'' (Sayfa:35)

''Kitaplarımı tekrar tekrar okuyor ve ara sıra gözlerimi kapatarak,kokularını derin derin içime çekiyordum.Zaten bir kitabın sadece kokusunu duymak ve sayfalarını karıştırmak bile beni mutlu ediyordu..''(Sayfa:42)