MEĞER...

Ben hayattan koptuğum sıralarda sanmıştım ki gerçekten hayat durdu,dünta dönmüyor,yaşam akmıyor artık insanlarda tıpkı benim olduğum gibi yemiyor,içmiyor,konuşmuyor sanıyordum.Meğerse öyle değilmiş..İnsan sadece kendisi için yaşıyormuş meğer,sen böyle karabasanlarla boğuşurken kimse senin yerine nefes almıyormuş meğer,herkes kendi dünyasındaymış meğer.Ben öyle sanmamıştım oysa ki,ben öyle düşünmemiştim oysa ki..Ne sanmıştım ki ben?

Ben kendimi kitaplara gömmüş artık hayatımı onlardan ibaret bir hale getirmişken etrafımda ki dostlarımı birbir yok edip kitap kahramanlarından yeni yeni dostlar edinmişken kendime,dünyaya kendimi kapatmışken,iş-ev arası gidip gelmeye başlamışken,dünya yokken gözümde meğer dünya dönüyormuş başkaları için,hayat akıyormuş meğer.İnsanlar herşeyi unutuyormuş meğer yeni başlangıçlara başlayabiliyorlarmış meğer.Sen kendi karabasanlarınla yada onların başına sardığı karabasnlarla boğuşurken onlar seni çoktan silmiş,unutmuş meğer...Peki ya ben,ben ne sanmıştım ki? Unutulmaz olduğumu mu?Kalbin de,yüreğinin derinliklerinde bir iz,bir anı bıraktığımı mı?Heh! Şaşırım aklıma hala böyle düşünebiliyor olmama şaşarım yazık çok yazık! Meğer herkes unutulabilir,herşey eskiye dönebilir,senin için dünya dururken başkaları için dönebilir,yeni başlangıçlar olabilirmiş.Meğer hiçbirşey benim sandığım gibi değilmiş...

Biliyorum iç bayıltıcı olabiliyorum bunları yazarken yada 'bu kız sürekli mi bu şekilde' dediğinizi de biliyorum ama öyle değil normal hayatıma dönmeye çalışırken aklıma getirdiğim fakat olmasını istemediğim gerçeklerle yüzleşince içimden yazmak,yazmak,yazmak geldi.Bilmem doğru mu yaptım?Umarım dünya sizler için hiç bir zaman durmaz.Vakit ayırdığınız için teşekkür ederim....